JaDamska na tropie odcinek 2 – Jezioro Szmaragdowe

Kiedy prowadziłam moje poszukiwania w Dowspudzie dostałam wiadomość „Wracaj szybko, podobno w Szczecinie się już żaby pojawiły”. Wsiadłam więc do samochodu, potem do autobusu (powtarzając ciągle – nie pij, bo przez 6 godzin do toalety nie pójdziesz), potem znów do samochodu i jestem. Ale czy uda mi się je odnaleźć?

Sobota, jestem wykończona po całym tygodniu, w którym więcej byłam w podróży i pociągu niż w domu, ale nic to. Podobno na jeziorze Szmaragdowym są żaby, więc wstaję rano, wyciągam Alexa i jedziemy!

Jak tylko zobaczyłam znak „Uwaga żaby!” wiedziałam, że jesteśmy już na miejscu. Parkujemy, podchodzimy do roweru z kawą (bo przecież nie było czasu na takie pierdoły), zamawiam podwójne espresso i widzę napis:

Pytam więc z nadzieją w głosie:

„Przepraszam, a gdzie mogę znaleźć żaby?”

Pan zdziwiony, patrzy na mnie, na kolegę, potem znów na mnie:

„Teraz to chyba nigdzie, żaby mają okres godowy i wszystkie pochowały się do wody”

Uśmiech z mojej twarzy zniknął, rozglądam się za zesłaniem żab z nieba (no dobra, może nie takim dosłownym, bo taką ropuchą dostać w głowę z takiej wysokości to może zaboleć), a tu nagle Alex:

„Asiaaaaaaa, żabę znalazłem!”

Lecę więc do niego, torebka na ramieniu, espresso w jednej ręce, americana w drugiej, rozglądam się – aż Alex mi palcem wskazuje:

Patrzę, smutek me serce zalewa i ze stoickim spokojem tłumaczę, że jednak nie to miałam na myśli.

Mamy kawę, jesteśmy już na miejscu, więc i tak rundka wokół jeziora nam się należy. Biorę łyk i nadzieja powraca – bo przecież jak mają okres godowy to jajeczka mogę znaleźć. poza tym może jakieś wcześniaki będą? Uzbrojona w aparat kontynuuję moje poszukiwania.

Podziwiamy widoki, które są niesamowite – w końcu jesteśmy w Parku Narodowym Puszczy Bukowskiej, przy jeziorze o unikalnym zabarwieniu wody (dzięki, jak podaje Wikipedia,  zawartości węglanu wapnia).

Rozglądamy się uważnie i… JEST! Pierwsza żaba w tym sezonie odnaleziona! Spojrzała na nas i zaraz czmychnęła pod wodę.

Żaba uciekła, ale wiem już, że jak ona jest, to na pewno koleżanki się muszą znaleźć. Wypatruję więc następnej i Alex mi pokazuje – piękną czerwoną. Już wyciągam aparat (kolorowe mogą być trujące), a ona plum do wody. Niezrażona rozglądam się dalej i widzę pełno jajeczek.

Jest skrzek, będzie zaraz mnóstwo małych, ślicznych żabek, więc ja też tu wrócę. Rozglądam się, patrzę i z nadzieją:

„Alex, jak tu są jaja, to na pewno jakaś żaba musi się znaleźć”

Na co Alex z wielką dozą empatii:

„Ale wiesz Asia, one takie nadopiekuńcze nie są, więc to nie takie pewne…”

Uświadomiona idę dalej. Spotykam ślimaka, pytam o drogę do żab, na co szybko dostaję odpowiedź:

Idę więc i wypatruję:

Może za tym drzewem się pojawi?

Próbuję w opuszczonych budynkach (piwa stoją, może akurat imprezę miały)

Sprawdzam na punkcie widokowym – nigdzie nie ma.

i przy przyglądającym mi się schronie bojowym

Po drodze zgarniamy przyjaciół, zaczynamy drugie okrążenie robić i pojawia się – patrzy na mnie i ubawiona moim zachwytem puszcza oczko

Chwilę do niej pogadałam, ona zachowała powagę sytuacji i poszliśmy dalej – może jeszcze moje szczęście się nie skończyło?

Idziemy, słoneczko świeci, widoki śliczne, gdy na naszej trasie pojawia się szeryf

Powiedział mi, że jak na jeden dzień to już starczy i bym przyszła jak się małe pojawią. Poza tym niedługo ruszają wycieczki po podziemiach, a do odwiedzenia mam także grotę „Za Łukami” i ruiny pałacu Toepffera.

PS. Moje poszukiwania się na tym nie kończą, jeśli macie propozycje miejsc do odwiedzenia – dajcie znać!